دل خوش از انیم که حج میرویم ….

دلخوش از آنیم که حج میرویم
غافل از آنیم که کج میرویم

کعبه به دیدار خدا میرویم
او که همینجاست کجا میرویم

فرصتي نيست

فرصتی برای سخن گفتن نیست

گریه می کنم

اشک هایم را به یادگار

به واژه می بخشم

واژه ها رنگ می بازند،

پاک و بی رنگ جاری می شوند…

براي موريانه ها

قدم به قدم

ناله می کنی.

سزاواری!

گر چه،

قطره ای

امید

در جیب های سوراخت

لانه نکرده است!

سینه ات را بشکاف

بگذار موریانه ها

آرام بگیرند.

بگذار بگذرم

عادت نکن به من

تغییر می کنم

دلگیر می شوی

بگذار بگذرم

من با زمین بدم

افسرده می شوم

افسرده می شوی

بگذار بگذرم

پایم که بسته شد

من هرز می روم

تو غصه می خوری

من غصه می خورم

دستم که بند خورد

بد خلق می شوم

آزرده می شوی

بگذار بگذرم

بگذار بگذرم

اینجور بهتر است

من خاطر تو را

مخدوش می کنم

تو اهل ماندنی

من بی قراری ام

ژولیده می شوی

بگذار بگذرم

من اهل نیستم

اهلی نمی شوم

من ناگواری ام

من بیگداری ام

تو هیبت درخت

من باد رهگذر

ما را نمی شود

بگذار بگذرم . .

از خودم

می خواهم حرف بزنم. حس می کنم جایی ازقلبم سوراخ شده است.
خسته ازتو نیستم .
خسته ازهیچ کسی نیستم.
خسته از دوستی ها و دشمنی ها نیستم.
خسته ازاین همه دوری هستم.
فاصله آدمها نسبت بهم آنقدرزیاد شده است، که گویی کسی، کسی را درک نمی کند.
کسی صدای » دوستت دارم » های کسی را هم نمی شود.
همه روابط به قدر پوسته تخم مرغی ،ظریف و ضعیف و شکننده شده است.
صداقت ،کمترخریداری دارد.
معامله ،به زیور و زینت و ظاهراست.
صداقت را جوابی جز ناسزاگویی های بی رحمانه هیچ نیست.
خاطر کسی را که بخواهی خاطرت را پریشان وخط خطی می کند.
یا باید مثل همه باشی ، یا اگر مثل کسی نباشی ، لابد مشکلی داری.
یا دیوانه ات می پندارند، یا عقب افتاده. بی تمدن.
دلم گرفته است. از خودم.
از خودم، که می ترسم مثل دیگران باشم.
تنهایی آدمها با تعدادی ازاشیا ازجنس من یا تو پرنمی شود.
جای خالی تنهایی آدمها را کسانی پر می کنند که بفهمندشان.
ازعشق بالاتر، دوستی است.
و از دوستی بالاتر ، فهمیدن است.
به عشق کسی نیاز ندارم.
به دوستی کسی نیاز ندارم.
نیازمند کسی هستم که مرا بفهمد.
مرا با همه بدی هایم. مرا با همه دارم ها و ندارم هایم.
مرا آنگونه که هستم بفهمد.
اینها که می نگارم ،شرح دلتنگی های من است .
نه شرح دلسنگی های دوستان.
می خواهم مثل خودم باشم.
نمی خواهم کسی باشم ،که کسی یا از من خوشش بیاید، یا تعریف و تمجید مرا بکند.
من به تحسین کسی نیاز ندارم.
دلم می خواهد کسی ، بودنم را، آنگونه که هستم تحقیر نکند

هوا

هوا را مزه می کنم،

هر نفس؛

آفتابی است؟

ابری؟

بارانی؟

برف می آید؟

نمی دانم،

هوا طعم خدا می دهد،

طعم خدا.

چند سال بعد

چمدان قرمز،

قفل و رمزش

لحظه هايم را نگران کرده است.

کتاب ها

لباس ها

و

شناسنامه

کودکی،

مدرسه،

دوستی ها

آه!

پدر و مادر را

گوشزد می کنند!

تردیدها!

بغض گلو

و

سد راهم!

انتظار.

تا

او

تا

زنگ تلفن

و

صدای او !

… :

صدایم نکن

تنهایی ام را خفه می کنی!

می خواهم حجم تنهایی ام را در «رکوردهای گینس » ثبت کنم!

صبر دیگر جایز نیست.

آن دورها را باید جست.

بی تو

بی من!

و

امروز می دانم

سال ها بعد….

….

عکسی از من خواهی دید:

تکه ای از پیراهن صورتی

آویزان از گوشه ی

چمدانی قرمز ، بدون قفل

نقش بسته

روی

دیوار اتاق زنی تنها!

از تمام عطرهای دنیا… تنها لحظه‌ای بویی شبیه آغوشت میخواهم … تا هوش از سر این همه دلتنگی ببرد

فریب

زمین را

چنگ نمی زنم

نوازش می کنم

راه، پی می گیرم

طولانی است

در اندازه جای نمی گیرد

همانگونه که سادگی ام !

لبخندی به وسعت همه ی من

«من»

شده است.

زمین و زمان

آویزان از تار گیسویم

دنگ دنگ

می نوازند

ساز نا کوک لحظه ها را

درد دارد

رنج دارد

رودست خوردنم

آنقدر!

که

بند بند

انگشت هایم

سرخ و ورم کرده

روح نوازی می کنند

«جاده «

سراب ِ پیچ در پیچ

در حلقوم می گیردم

دست به دامان ِ تنهایی

روی گردان از رویا

در

سکوت و شمع

تمام می شوم.